Culture
now browsing by category
Cambodia’s ‘dirty dozen’ have no place in Australia
Op-Ed: The Sydney Morning Herald
Cambodia’s ‘dirty dozen’ have no place in Australia
In June, Human Rights Watch released a report, Cambodia’s Dirty Dozen, profiling 12 senior generals in the military, police and gendarmerie who are responsible for serious and systematic human rights violations. They owe their senior positions in the security forces to their political and personal links with Hun Sen.
The abuses in which the 12 are implicated include violations of human rights, war crimes, and crimes against humanity committed from the 1970s to the present. Most of the 12 have been implicated in the use of unnecessary, excessive, and sometimes lethal force against protests about unfree and unfair elections, land confiscations, labour abuses and low wages. Many have also been involved in non-political abuses against the ordinary population, such as land seizures, murder, torture, and arbitrary detention.
Some, like Pol Sarouen and Kun Kim, are running as Cambodian People’s Party candidates in the upcoming election.
The Australian government has invested many millions of dollars to promote democratic reform and rule of law in Cambodia over the years. Yet the corrosive effect of the politicised leadership of the Cambodian security services and impunity for human rights violations thwart these efforts.
To begin to address this problem, the Australian government should support independent investigations into these individuals and others involved in serious human rights violations in Cambodia.
And as a matter of urgency, it should place a travel ban on these officials and any others involved in human rights violations to prevent them travelling to Australia.
Australia still provides training to Cambodian security forces and it’s possible that some of these generals may come to Australia for training programs or holidays. In assessing visa applications, the Department of Immigration and Border Protection considers “relevant public interest criteria, including foreign policy interest, national security and character requirements”, which would include credible allegations of human rights abuses.
In addition to travel bans, the Australian government should go one step further and impose asset freezes against these generals and against senior members of the ruling Cambodian People’s Party, which has been in power for almost 40 years through repression and massive corruption. The Autonomous Sanctions Act 2011 allows for imposing these kinds of targeted sanctions in situations of international concern, such as “the grave repression of the human rights or democratic freedoms of a population by a government”. However, the government has used these measures very rarely.
The Future of Cambodia’s Opposition
Op-Ed: Medium
Clean fingers
Choice of Cambodian Voters for this July 29, 2018 election
The GDP was founded in August 2015. A year later, its chief architect, Kem Ley, was assassinated in broad daylight in Phnom Penh on a Sunday morning.
The popular social commentator was on July 10, 2016, shot in the temple and beneath his arm from point-blank range moments after sitting down for a gas-station coffee in a Caltex in central Phnom Penh — a twice-daily ritual.
After her husband’s death, a pregnant Bou Rachana fled with her four young sons to Bangkok, where she gave birth to a fifth son. She was then last year granted a visa to move to Melbourne, Australia, where she now lives and has slowly started to speak out on social media.
Crushingly for Saing Koma and Inn, Rachana has sided with the CNRP.
Two days after the GDP selected Saing Koma as it candidate for prime minister in the July 29 election, Rachana took to Facebook to post a selfie showing a raised forefinger — symbolically unblemished by the ink used to stain fingers to prevent people voting twice — to declare her stance.
The image of the raised finger, which has become an increasingly popular gesture for pro-boycott voices in the face of government threats (named the “Clean Finger” campaign), was widely shared by Cambodians.
Then in an interview with Radio Free Asia a week later, she said she believed her husband too would have boycotted the vote.
“We are citizens, we have Cambodian blood, and we are the masters of our nation and owners of our ballots,” she said in the interview. “We have the right to decide [who to vote for] according to the desire of our hearts,” she said.
It was a victory for the CNRP, not least because Rachana and her sons attracted intense pity from Cambodians across the political aisle. But it was also a symbolic victory because Kem Ley’s shadow still looms over Cambodia as a memory of a time when things finally seemed to be improving.
Unusually for a Cambodian in the political spotlight, he had strived to keep up an reputation of independence between the government and opposition, believing that Cambodia would forever be kept under the thumb of foreign powers if no one stood up to unite its leaders in common cause.
For many who had tired of watching Hun Sen and Sam Rainsy bickering for the past two decades, he was a breath of fresh air. Only a lowly adviser in the Health Ministry shortly before the 2013 election, he quickly built a large following with his readiness to criticize the CPP and CNRP in equal measure.
Differences in the CPP
Kem Ley’s message had seemed to be seeping through to both parties.
On the back of Kem Ley’s advice, the CNRP’s Sokha announced that tycoons who had grown rich under the CPP would not fear reprisals or seizures of their wealth if the CNRP came to power but had to be open to reform.
The interior minister has long been Hun Sen’s main rival for power in the CPP, after inheriting a vast patronage network centered on his ministry and in Battambang province in the west from his brother-in-law — the CPP’s late founding president Chea Sim, who died in 2015.
According to Brad Adams, who was a U.N. official in Phnom Penh in the 1990s and is now deputy head of Human Rights Watch for Asia, Kheng and his allies even refused to join in Hun Sen’s ouster of his Funcinpec coalition partner, Prince Norodom Ranariddh, in the 1997 factional fighting.
His arrest would cause chaos, he said, and police must prevent chaos. It appeared to be a major opening in the spirit of promoting reconciliation between the parties promoted by Kem Ley, but the reprieve was short lived.
The next day, the Air Force’s Chinese-built helicopters and Navy speedboats circled the CNRP’s riverside headquarters, where the opposition leader had been in hiding from Hun Sen’s threats for months. In front of the building, balaclava-clad soldiers from Hun Sen’s elite personal bodyguard unit clasping AK-47s repeatedly drove past to hammer home the message.
«នៅពេលមនុស្សល្អនៅស្ងាត់ស្ងៀម» ទី ២
«នៅពេលមនុស្សល្អនៅស្ងាត់ស្ងៀម» ទី ២
និពន្ធដោយលោកបណ្ឌិត ហ្គាហ្វារ ពាងម៉េត
http://kumnitkhmer.com/
ថ្ងៃទី១០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៨
លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យលើកតម្កើងប្រជាពលរដ្ឋជា «អធិបតី» ពោលគឺជាធំ ។ នៅក្នុងការគ្រប់ គ្រងនគរ លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យប្រកាន់យកឆន្ទះប្រជាពលរដ្ឋជាកំពូលនៅក្នុងសេចក្តីសំរេច នយោបាយ ឬមាគ៌ានយោបាយរបស់ប្រទេស ។
ខ្ញុំបានរំឮកនៅក្នុងអត្ថបទខ្ញុំកាលពីមុននេះថា អង្គភាពភូមិសាស្ត្រក្រិកបុរាណឈ្មោះ Athens ជាប្រទេសទីមួយក្នុងលោកដែលបានឱបក្រសោបលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យតាំងតែពីក្នុងសតវត្សទី ៥ មុនគ្រឹស្ទសករាជមកម្លេះ ។ ពោលគឺពលរដ្ឋក្រិកបុរាណដែលបានប្រសូតទស្សនៈ «សេរីភាពរបស់បុគ្គលមនុស្ស» ដែលបានក្លាយទៅជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃអរិយធម៌ពិភពលោកខាង លិចហើយពាក្យក្រិកមានន័យថា «ប៉ូលីទីកូស» politikos ដែលខ្មែរយើងនិយមហៅថា ប៉ូលីទីក គឺសំដៅទៅលើការទំនាក់ទំនងរវាងពលរដ្ឋក្រិកនិងអង្គភាពភូមិសាស្ត្ររបស់គេ ។ រដ្ឋ Athens ឈរនៅលើមូលដ្ឋាននៃពលរដ្ឋដែលមានសេរីភាពនិងមានការយល់ដឹងសមល្មម ហើយដែលមើលឃើញថា ការចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការរដ្ឋគឺជាកិត្តិយសនិងជាភារៈកិច្ចរបស់ ពលរដ្ឋ ។
នៅក្នុងគំនិតបណ្តុះបណ្តាលលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យឱ្យបាននៅគង់វង្ស នៅទ្វីបអឺរ៉ុប លោក ហ្ចន ឡក់ John Locke (១៦៣២-១៧០៤) ទស្សនវិទូជាតិអង់គ្លេស និងលោក ហ្សារ៍លស៍ ដឺ ម៉ុងតេសគីយើ Charles de Montesquieu (១៦៨៩-១៧៥៥ ) យុត្តិវិទូបារាំង បានផ្តោតទៅលើគំនិតបែងចែកអំណាច ឬ separation of powers; ការត្រួតពិនិត្យនិង តុល្យភាពនៃអំណាច ឬ checks and balances; និងការគ្រប់គ្រងរដ្ឋាភិបាលដោយ ប្រជាពលរដ្ឋ ឬ popular control of government ។ រីឯនៅទ្វីបអាមេរិកវិញ បិតាស្ថាបនាសហរដ្ឋអាមេរិកដែលបានសិក្សាយល់ដឹងអំពីគំនិតរបស់ទស្សវិទូអង់គ្លេសនិង យុត្តិវិទូបារាំង ក៏បានខិតខំប្រឹងប្រែងដោយឥតសំចៃកម្លាំងកាយនិងកម្លាំងប្រាជ្ញាក្នុងការបង្កើតរដ្ឋធម្មនុញ្ញមួយដើម្បីគ្រប់គ្រងប្រទេស ហើយបានដាក់ចេញនូវប្រព័ន្ធនយោបាយមួយក្នុងឆ្នាំ ១៧៨៧នៅទីក្រុងហ្វីឡាដែលហ្វីយ៉ា ដែលនៅគង់វង្សជាប់លាប់រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្នកាលនេះ ដោយបានបញ្ចូលទៅក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញអាមេរិកាំងឆ្នាំ ១៧៨៩ នូវមូលដ្ឋានគោលការណ៍ គ្រឹះមាន ៖ «រដ្ឋាភិបាលមានកម្រិត» ឬ limited government; «ការបែងចែកអំណាច» ឬ separation of powers; «ការត្រួតពិនិត្យនិងតុល្យភាពនៃអំណាច» ឬ checks and balances; និង «ប្រព័ន្ធសហព័ន្ធ» ឬ្ federalism បែងចែកអំណាចសហពន្ធពី អំណាចខេត្ត ។ អ្វីដែល បិតាស្ថាបនាសហរដ្ឋអាមេរិកខ្លាចហើយចង់ជៀសវាងណាស់គឺរបបជិះជាន់និងឃោរឃៅ ដែលគេឱ្យឈ្មោះថា tyranny ហើយនិងអ្វីដែលគេបានឱ្យឈ្មោះថាជា «elective despotism» ឬ របបជិះជាន់តាមរយះបោះឆ្នោតជ្រើសរើស ។ លោក ហ្ចេមស៍ ម៉ាឌីសុន James Madison (១៧៥១-១៨៣៦) ដែលបានជាប់ឆ្នោតជាប្រធានាធិបតីអាមេរិកាំងទី ៤ ក្នុងឆ្នាំ ១៧៨៩ លោក អាឡិចហ្សាន់ឌ័រ ហាម៉ិលតុន Alexander Hamilton (១៧៥៧-១៨០៤) ដែលបានធ្វើ ជារដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងហិរញ្ញវត្ថុក្នុងឆ្នាំ ១៧៨៩ ហើយនិង លោក ហ្ចន ហ្ចេយ៍ John Jay (១៧៤៥-១៨២៩) ដែលបានធ្វើជាមន្ត្រីយុត្តិធម៌ទីមួយនៃតុលាការកំពូលអាមេរិកាំងនៅឆ្នាំ ១៧៨៩ ជាបិតារដ្ឋធម្មនុញ្ញសហរដ្ឋអាមេរិក ។ លោក James Madison បានផ្តល់អត្ថន័យ ដល់ពាក្យ tyranny ដូចតទៅនេះ ៖ tyranny គឺ «ការប្រមូលផ្តុំអំណាច (គ្រប់គ្រង)ទាំងអស់ ទាំងអំណាចនីតិបញ្ញត្តិ អំណាចប្រតិបត្តិ និងអំណាចតុលាការឱ្យនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃបុគ្គល មនុស្ស ទោះបីតែមួយនាក់ ឬបី-បួន-ប្រាំនាក់ ឬច្រើននាក់ ហើយទោះបីជាក្នុងបុព្វហេតុ តំណពូជ hereditary – តែងតាំងខ្លួនឯង self-appointed – ឬដោយវិធីជ្រើសរើស elective» ។
បិតាស្ថាបនាសហរដ្ឋអាមេរិកភ័យខ្លាចថាការផ្តុំអំណាចនឹងអាចជាន់ឈ្លីសិទ្ធិមនុស្សនិងកម្មសិទ្ធទ្រព្យសម្បតិ្តរបស់ពលរដ្ឋ ។ គេជឿថា បុគ្គលណាដែលកាន់ក្តោបអំណាចតែងតែ លំអៀងយកអំណាចនោះទៅប្រើនៅគ្រប់ទីកន្លែងផ្សេងៗតាមតែខ្លួនអាចធ្វើទៅបាន ។ ជំនឿនេះបានជម្រុញគេឱ្យបង្កើតជា «រដ្ឋាភិបាលមានកម្រិត» ឬ limited government ដោយគេបែងចែកអំណាចជាបី ៖ គឺនីតិបញ្ញត្តិ ប្រតិបត្តិ និង តុលាការ ហើយគេបង្កើត ប្រព័ន្ធ «បែងចែកអំណាច» មិនឱ្យអំណាចណាមួយអាចវាតទីឈ្លានពានទៅលើអំណាច ឯណាទៀតដែរ ពោលយ៉ាងខ្លី គឺការចែកតួនាទីនិងភារៈកិច្ចផ្សេងៗដោយសភាបង្កើតច្បាប់ រដ្ឋាភិបាលអនុវត្តច្បាប់ តុលាការធ្វើ សេចក្តីសំរេចអំពីច្បាប់ ឬកាត់សេចក្តីការរំលោភលើច្បាប់ ។ តែនេះមិនមែនបានសេចក្តីថា មានឪខ្លាត្រីកាន់អំណាចមួយៗនោះទេ ។ គេបានបង្កើតប្រព័ន្ធ checks and balances ឬ «ការត្រួតពិនិត្យនិងតុល្យភាពនៃអំណាច» មិនឱ្យមានឪខ្លាត្រីជិះសេះលែងដៃឡើយ ពោលគឺអំណាចនិមួយៗមានភារៈត្រួតពិនិត្យអំណាចផ្សេងទៀត គឺថា សភាបង្កើតច្បាប់ ក៏ប៉ុន្តែអំណាចប្រតិបត្តិអាចជំទាស់ ហើយសភាអាចប្រមូលសម្លេងពីរភាគបីទាត់ចោល ទំនាស់របស់អំណាចប្រតិបត្តិ ។ ម៉្យាងវិញទៀត អំណាចប្រតិបត្តិអាចតែងតាំងមន្ត្រីតូច ធំហើយអាចស៊ីញ៉េសន្ធិសញ្ញាក៏ប៉ុន្តែព្រឹទ្ធសភាត្រូវឱ្យឬមិនឱ្យសច្ចានុមតិ ។ អំណាច តុលាការត្រូវពិនិត្យមើលថា តើសេចក្តីសំរេចរបស់សភានិងកិច្ចអនុវត្តរបស់អំណាចប្រតិបត្តិ វាត្រឹមត្រូវស្របតាមច្បាប់រដ្ឋធម្មនុញ្ញដែលជាច្បាប់កំពូលរបស់ប្រទេសជាតិដែរឬទេ ។ ម៉្យាងវិញទៀត ចៅក្រមសហព័ន្ធសហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានតែងតាំងដោយអំណាចប្រតិបត្តិ និងទទួលការយល់ព្រមពីសភាជាតិដែលមានអំណាចលើកម្លាំងធុងប្រាក់ ។ សមាជិកនៃ សភាជាអ្នកតំណាងនិងជាអ្នកទទួលឆ្នោតជ្រើសរើសដោយប្រជាពលរដ្ឋ ។ នៅទីបញ្ចប់ គឺរូបអ្នកនិងរូបខ្ញុំដែលជាប្រជាពលរដ្ឋ ។
នៅក្នុង Federalist Paper ឬ «សន្លឹកឯកសារសហព័ន្ធ» លេខ ៥១ លោក James Madison បានសរសេរថា៖ «ការការពារមួយយ៉ាងធំបំផុតកុំឱ្យមានការប្រមូលផ្តុំអំណាចបន្តិចម្តងៗ គឺត្រូវផ្តល់មធ្យោបាយដែលចាំបាច់តាមរដ្ឋធម្មនុញ្ញ . . . ដើម្បីទប់ទល់នឹងការឈ្លានពាន អំណាច . . . មហិច្ឆិតាមួយត្រូវទប់ទល់នឹងមហិច្ឆិតាមួយទៀត . . . បើមនុស្សលោកជាទេវតា មិនចាំបាច់មានរដ្ឋាភិបាលគ្រប់គ្រងទេ ហើយបើទេវតាជាអ្នកគ្រប់គ្រងមនុស្ស ក៏មិនចាំបាច់ មានការត្រួតពិនិត្យរដ្ឋាភិបាលពីក្នុងឬពីក្រៅដែរ ។ ដោយហេតុថា យើងត្រូវបង្កើតរដ្ឋាភិបាល មួយដែលមានបុគ្គលមនុស្សគ្រប់គ្រងលើបុគ្គលមនុស្ស . . . ការពឹងផ្អែងទៅលើប្រជាពលរដ្ឋ ជាការត្រួតពិនិត្យលេខមួយដោយឥតសង្ស័យទៅលើរដ្ឋាភិបាល ហើយការពិសោធន៍ក៏បាន បង្រៀនមនុស្សលោកដែរអំពីការចាំបាច់ឱ្យមានជំនួយដ៏ប្រយត្ន័ប្រយែងផងទាំងឡាយ» ។
Malaysia’s Election and Impacts on Democracy and Geopolitics in Southeast Asia
Op-Ed: The CEROC
Two things to be considerate on the recent election in Malaysia: the overseas Malaysians voters and the national institution.
Malaysian Election Commission is appointed by the King of Malaysia to conduct nationwide election. This election of May 9, 2018, 14 millions were registered to vote and 82% voter turnout. There are 7,979 Malaysian voters overseas according to the EC. Malaysia has allowed overseas citizens to vote since 2012 except in Singapore, southern Thailand, Kalimantan and Brunei. In Southeast Asia, Malaysia, Indonesia, Thailand, Myanmar, Philippines, and Singapore, have allowed overseas citizens to democratically vote during national elections.
Malaysia is Constitutional Monarchy like Cambodia. The King is the Head of State who exercises power through the provision of constitution to ensure rights and freedoms, commander-in-chief of the national arm-force, and chief of magistracy to ensure judiciary system is capable and competent.
លទ្ធផលនៃការបោះឆ្នោតនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ីកាលពីថ្ងៃទី៩ ខែឧសភាកន្លងទៅនេះ បានធ្វើឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើលច្រើន ដោយសម្ព័ន្ធភាពនៃគណបក្សប្រឆាំងបានយកឈ្នះគណបក្សកាន់អំណាចជាលើកដំបូងក្នុងរយៈពេលជាង៦០ឆ្នាំ។ ការណ៍នេះមានឡើងស្របពេលដែលនិន្នាការនៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យបានថយចុះនៅបណ្តាប្រទេសផ្សេងទៀតនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។ អ្នកតាមដានការបោះឆ្នោតពីររូបគឺលោក យឿង សុធារ៉ា អ្នកជំនាញខាងកិច្ចការបោះឆ្នោត និងលោក សេង សុភ័ណ នាយកប្រតិបត្តិនៃប្រធានគណៈកម្មាធិការដើម្បីសិទ្ធិបោះឆ្នោតរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរនៅក្រៅប្រទេស (CEROC) ថ្លែងថា ប្រទេសកម្ពុជានិងប្រទេសអាស៊ីអាគ្នេយ៍ផ្សេងៗអាចរៀនសូត្របានច្រើនអំពីដំណើរការបោះឆ្នោតឯករាជ្យនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី សិទ្ធិបោះឆ្នោតនៅក្រៅប្រទេសរបស់ពលរដ្ឋម៉ាឡេស៊ី ការផ្ទេរអំណាចដោយសន្តិភាពទៅកាន់រដ្ឋាភិបាលថ្មី និងការធ្វើតុល្យភាពនយោបាយការបរទេសក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសចិន។ (សឹង សុផាត, Hello VOA, វ៉ាស៊ីនតោន, ៧ មិថុនា ២០១៨)